آرامش تنهایی در نیمه نخست فیلم ، رفته رفته تبدیل به شیطنت در میانه ها و بازگشت به غار تنهایی در پایان می انجامد ...
گو اینکه گذر سالیان بازگشت را سهل می کند...
هیاهوی مدرن جذابیتی زود گذر است ...
درک درد و پوچی نظاره نمی خواهد بلکه دست یاری می خواهد...
بیهوده گی ...
شمس لنگرودی :
همه چیزی چون سال ها و ثانیه ها
درسکوت خزانی دور شد
برکه خُردی تنها مانده است
و من در آینه اش
به موی سفیدم بنگرم
به موی سفیدم
ملافه ی کوچکی
بر جسمی یخ زده.
برچسب : نویسنده : filmfan بازدید : 122